9 sierpnia bieżącego roku odszedł od nas na zawsze Stanisław Górny, długoletni nauczyciel i dyrektor Liceum Ogólnokształcącego w Łasku, człowiek od prawie 60 lat zakorzeniony w naszej lokalnej społeczności, kształtujący w wielu wymiarach oblicze naszego miasta.

Wszyscy zebrani dziś w tej prastarej łaskiej świątyni jesteśmy głęboko poruszeni tym smutnym faktem.

Jakże trudno mówić o Nim w czasie przeszłym dokonanym, jak trudno pogodzić się z Jego brakiem. Nie sposób w krótkim wspomnieniu ogarnąć całego bogatego dorobku Jego życia. Jednak trzeba koniecznie powiedzieć to, co najistotniejsze, przypomnieć Jego zasługi dla naszej małej ojczyzny.

Stanisław Górny urodził się 11 listopada 1928 roku, dokładnie 10 lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w Rudnikach koło Zawiercia. W 1949 roku ukończył Liceum Pedagogiczne w Piotrkowie Trybunalskim i został skierowany do pracy w Szkole Podstawowej w Suchcicach, gdzie dał się poznać jako organizator drużyn ZHP.

Jego zaangażowanie w działalność harcerską zostało szybko docenione i w 1951 roku otrzymał stanowisko nauczyciela w Liceum Pedagogicznym w Łowiczu. Przygotowywał tam przyszłych nauczycieli do pełnienia funkcji instruktorskich w harcerstwie. Po ukończeniu studiów magisterskich na Wydziale Geografii Uniwersytetu Łódzkiego, w 1960 roku objął funkcję dyrektora Liceum Ogól- nokształcącego w Łasku, którą sprawował przez 13 lat.

Następnie powołano go na stanowisko powiatowego inspektora oświaty w Łasku, a z chwilą utworzenia województwa sieradzkiego został wizytatorem Kuratorium Oświaty. W 1986 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę, ale nadal działał jako społecznik (m.in. przewodniczył Komisji Oświaty Rady Miejskiej, był aktywny w lokalnych strukturach Związku Nauczycielstwa Polskiego). Będąc dyrektorem łaskiego liceum, podjął się trudu budowy nowej siedziby szkoły, która została oddana do użytku już w styczniu 1964 roku.

Wspominając tamten czas, podkreślał wielką ofiarność zarówno rodziców jak i nauczycieli, bez których to dzieło nie byłoby możliwe. Dbał przy tym o wysoki poziom dydaktyczny prowadzonych zajęć, o jak najlepsze przygotowanie młodzieży do studiów (o czym mogą zaświadczyć obecni tutaj dziś wdzięczni Mu absolwenci). Nawet wakacje poświęcał swoim wychowankom, organizując coroczne letnie obozy wędrowne, które stanowiły okazję do poznania piękna naszej Ojczyzny oraz nawiązywania bliższych, przyjacielskich kontaktów.

Mimo przejścia na inne stanowiska, a później emeryturę, nieustannie podtrzymywał więź ze szkołą, chętnie służył radą i pomocą, interesował się niemal do końca swych ziemskich dni jej życiem. Cieszył się sukcesami absolwentów, nigdy nie odmawiał uczestnictwa w ich spotkaniach po latach. Był niezmiernie szczęśliwy, mogąc wziąć udział w obchodach jubileuszu 100-lecia placówki. Dał temu wyraz w swoim wspomnieniu opublikowanym w jubileuszowym wydawnictwie: Cieszę się, że mogłem dodać małą cegiełkę do tej wielkiej „budowli”, jaką jest nasza wspólna Jubilatka. Tak, rzeczywiście zostawił tu wcale niemałą cząstkę siebie.

Był nauczycielem w pełnym tego słowa znaczeniu, uczył całą swoją postawą życiową: sumiennością, odpowiedzialnością, życzliwością, umiarem, łagodnością. Takim był też jako mąż, ojciec i dziadek. Po prostu dobrym człowiekiem. Ostatnie lata nie oszczędziły Mu cierpienia, które przyjmował z godnością, mimo że do końca nie mógł się pogodzić ze śmiercią żony. I takim Go zapamiętamy. Jesteśmy Mu wdzięczni za to, że był wśród nas, że był z nami.

Druhu Stanisławie, drogi Kolego, Panie Dyrektorze! Żegnając Cię dzisiaj, chcemy ufać, że przecież nie na zawsze, że gdzieś tam w Nowym Świecie będziemy mogli powiedzieć Ci wszystko, także i to, czego nie da się wyrazić teraz słowem. Odpoczywaj w pokoju wiecznym!

PS. Prezentowany tekst to przemowa pogrzebowa wygłoszona w łaskiej kole - giacie przez Feliksa Dębkowskiego.

Skomentuj [ 0 ]

13:30, 31.08.2017 r.