(fot. ŁDK)

Trzeba przyznać, że już na początku mile zaskoczyła nas frekwencja. Tłum, który zgromadził się w holu ŁDK był zapowiedzią niecodziennego wydarzenia. Z drugiej strony narastał stres, czy wszystko pójdzie zgodnie z założeniami, czy nie zawiedzie sprzęt, czy scenografia wytrzyma presję ekscytacji.

W końcu - ogołociliśmy scenę, pozostawiając jej ascetyczny i industrialny charakter. Dodaliśmy kilka jasnych akcentów i światło, które wraz z aktorkami i akompaniamentem Michała Iwanka, zagrało w spektaklu jedną z pierwszoplanowych ról.

O czym są Kobiety, których nie ma? - pytacie. Najprościej byłoby napisać o kobietach. I tak właśnie jest. O ich kondycji fizycznej, psychicznej dzisiaj, kiedyś, zawsze. O „zagubieniu, osamotnieniu, walce z czasem i słabościami, wszystkim, co przyziemne, ulotne, bolesne...” - czytamy w broszurze do spektaklu. Ale nie! To nie jest sztuka jakich wiele, nudna i wyświechtana. Przemęczona feministycznym bajdurzeniem. To sztuka o babskiej wrażliwości. O rozedrganiu kobiecego świata. Wiecznego dualizmu wyobrażeń i realności. Ciągłym byciu na rozstaju..

„Jak przestawić się z pięcioletniej dziewczynki w słomkowym kapeluszu, z dyndającą beztrosko torebunią, w jej matkę!” - pyta poważnie jedna z bohaterek.

Jest sztuką o babskiej próżności. O próżności? Czy strachu przed samotnością?

O poszukiwaniu miłości, za wszelką cenę? O walce między mną silną, odważną, a mną słabą i uległą.

Niech jednak nie zwiedzie Was myśl, że jest to spektakl tylko o kobietach i dla kobiet. Nie! Sztuka przesiąknięta jest męskim pierwiastkiem, sprytnie zakamuflowanym w niuansach słownych, sączących się z ust każdej z trzech kobiet.

Całość przepleciona jest piosenkami Agnieszki Osieckiej. A któż, jak nie ona, potrafiła opisać kobiecą wrażliwość i targające nią emocje.

 
Kobiety, których nie ma to piosenki Agnieszki Osieckiej, przeplecione tekstami łaskiej poetki - Anuli Sobczak – kobiety w kwiecie wieku, chodzącej palmiarni oraz Dariusza Bilskiego – instruktora teatralnego, którego teksty jak nici babiego lata krążyły nad każdym światem reżysera…. Całość scenariusza w wysmakowany i poruszający sposób, z akcentem humorystycznym, zinterpretowały trzy wspaniałe aktorki – wokalistki, którymi są: Urszula Kasprzak – Wąsowska, Justyna Kociuba, Marzena Lamch - Łoniewska.

Nie zapomnijmy też o świetnej choreografii Joanny Juźwin, której weny nigdy nie brakuje.

Podsumowując. Kobiety, których nie ma, to w pełni profesjonalne dzieło. Choć wielu z nas, cytując mego kolegę odpowiedzialnego za wizualne efekty spektaklu, to „zwykli grajkowie”.

Ale jesteśmy! Chętni i zapaleni do tworzenia dla Was kolejnych spektakli, projektów i imprez.

A Wasza liczna obecność i owacje na stojąco, to dla nas ogromy zaszczyt

i rekompensata za trud, który włożyliśmy w stworzenie Kobiet... Dziękujemy! Zapraszamy ponownie 8 marca!

Anula Krzemińska - Sobczak

ŁDK

Skomentuj [ 0 ]

09:35, 13.02.2018 r.