gawcio @ 13:00, 20.09.2018r. IP: *.*.40.190

Oho, oto kolejni, tym razem banksterzy, którzy ubierają się w husarskie piórka. W większości posiadają wyższe wykształcenie, ale historię pewnie pominęli albo łykali ją, jak pelikan narybek - jak leci, bo czy zdają sobie sprawę z tego, że husaria to było zwykłe "mięso armatnie". Husarzami byli 2, 3 albo i dalsi synowie w rodzinie szlacheckiej czy nawet magnackiej, którzy nie mieli żadnej szansy na sukcesję majątkową i ich jedynym celem było mężnie i dość szybko zginąć?

do gawcio @ 14:54, 20.09.2018r. IP: *.*.95.193

@gawcio: I tak oto poglądy polityczne wypaczają historie. Husaria jako mięso armatnie ... dawno się tak nie uśmiałem.

PS. Proszę nie identyfikować mnie z sympatią do partii z artykułu, po prostu idiotyzm wypowiedzi osoby powyżej mnie rozbawił

gawcio @ 11:00, 21.09.2018r. IP: *.*.40.190

Widać, że znajomość historii opierasz pewnie wyłącznie na Sienkiewiczu, niestety ale taka jest historia, rzeczywiście bolesna, ale tak własnie było. Teraz możemy sobie gloryfikować husarię, takie nasze zbójeckie prawo, ale wymyślono ją, później także lisowczyków, szwoleżerów itp. głównie z powodów dziedziczno-spadkowych. Majątek był jeden, środków koncepcyjnych wówczas nie znano, co prawda były pod ręką (ha, dobre, pod ręką!) służebne, kucharki czy lokatorki dworskich czworaków, ale od czasu do czasu nie dało się nie dopaść do prawowitej żony i co wtedy zrobić z kolejnymi synami w rodzinie. Jak miał trochę oleju w głowie zakładał sutannę, w gorszym wypadku habit, jak się urodził 3 czy 4 w rodzie magnackim sakrę biskupią miał zaklepaną już po urodzeniu. Ale jak z olejem w głowie był problem, to co się działo z delikwentem 2, 3 czy 5 w kolejności w rodzinie? Przecież majątku wiecznie dzielić nie można, bez majątku 3, 5 czy 7 syna dobrze ożenić się nie da, więc pozostaje tylko piękne i w miarę szybkie usunięcie go z tego świata, tak aby czasami nie wpadło mu na myśl domagać się zachowku. Tak postępowano do końca Rzeczypospolitej. Ordynariat upowszechnił się dopiero w XIX wieku, gdy, po pierwsze nie było okazji aby pięknie i mężnie ginąć, a po drugie zaborcy nie pozwalali na tak bezproduktywne marnowanie życia. Dotarło? Widzisz chłopaku, proza życia w dawniej Polsce to nie obrazy Matejki, tak to mniej więcej wyglądało.

Z nadmiarem córek radzono sobie podobnie a nawet prościej... wysyłano je do klasztoru a tam po paroletnim pobycie w nieogrzewanej, zagrzybionej i zawilgoconej celi problem sam się rozwiązywał.