Podczas podróży po świecie staram się zobaczyć lokalny cmentarz. Odejściu człowieka do innego świata zawsze towarzyszy smutek, ale śmierć nie zawsze jest czarna.

Po drugiej stronie świata w Gwatemali, cmentarze są zupełnie inne niż w Polsce. W mieście Chichicastenango nekropolia znajduje się na wzgórzu, z daleka widać wielobarwne groby.
Miejsce spoczynku często ma formę kamiennej krypty, domu pomalowanego na jasne kolory. Niektóre groby są dodatkowo ozdobione kolorowymi obrazami, zwykle przedstawiającymi ptaki i świętych.

Rodziny, odwiedzając zmarłych, przynoszą jedzenie, głośno rozmawiają, śmieją się. Dzieci bawią się wokół grobów i puszczają latawce. Z przenośnych głośników słychać wesołą muzykę latynoamerykańską. Tutaj śmierć miesza się z życiem, z życiem codziennym i nie ma patosu.

Twórcy niezwykłego cmentarza w Rumunii, położonego we wsi Sapanta Peri tuż przy granicy z Ukrainą, zwracają się również symboliką do codziennego życia zmarłych. Miejsce to nazywa się Cimitirul Vesel, Fun Cemetery. Tradycję dekorowania niebieskich drewnianych krzyży wersetami z życia zmarłego i żywymi obrazami przedstawiającymi go w charakterystycznych sytuacjach, wiele lat temu ustanowił miejscowy artysta Stan Patrash.
Część wierszy i zdjęć jest nieco ironiczna i złośliwa. Cmentarz ten jest jednym z najpopularniejszych rumuńskich zabytków, znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Na cmentarzu w Hanga Roa na Wyspie Wielkanocnej można dostrzec elementy etniczne: płaskorzeźbę przedstawiającą ptaka wolności Manutarę (rybitwa czarna) lub hieroglificzne litery rongo-rongo.
Groby dziecięce ozdobione są kolorowymi zabawkami. Niektóre nagrobki są wzorowane na słynnych posągach moai, a same kamienne postacie przy oceanie są widoczne z cmentarza.

W Kirgistanie, w pobliżu jeziora Issyk-Kul, odwiedziłam cmentarz na wzgórzu. Nad niektórymi grobami znajdują się metalowe ramy w postaci jurty - tradycyjnego mieszkania Kirgizów.

Ostatnio w Varanasi w Indiach byłam zaraz po kolorowym festiwalu Holi. W pobliżu zwłok spalanych nad Gangesem, młodzi ludzie bawili się z głośną muzyką w pyle kolorowego proszku.
Święta rzeka Ganges jest miejscem pochówku wielu Hindusów: po spaleniu zwłok popioły wsypują bezpośrednio do wody. Tylko ciał dzieci, kobiet w ciąży i zmarłych po ukąszeniu węża nie pali się - po prostu spoczną na dnie rzeki. Według miejscowych, czasami członkowie sekty aghori jedzą szczątki.
Na mrocznym przylądku Darien w Panamie, niedaleko granicy z Kolumbią, mieszkają Indianie Embera. Na cmentarzu w pobliżu wioski Mogue słychać tylko odgłosy otaczającej przyrody. Ludzie rzadko tu przychodzą odwiedzać zmarłych, w niektórych miejscach wszechobecna dżungla już zajęła przestrzeń.

Opuszczony cmentarz w centrum Erbil w Iraku znajduje się tuż za ogromnym zniszczonym apartamentowcem, na parterze którego znajduje się centrum handlowe, a na piętrach mieszkają Jazydzi- przedstawiciele jednej z grup etnicznych i religijnych kraju.

Cmentarz Colon w Hawanie jest najbardziej znanym na Kubie. Jest tu grób Amelii Goyre de Hos, który zamienił się w miejsce pielgrzymek. Na początku XX wieku Amelia i jej dziecko zmarły podczas porodu. Pochowano ich razem, zostawiając dziecko u jej stóp, ale dwa lata później, kiedy przeniesiono grób, znaleziono maleństwo w ramionach matki. Incydent został zinterpretowany jako cud. Tysiące ludzi przychodzą do grobu, głównie bezowocnie starający się o potomstwo, licząc na pomoc Amelii. Zawsze jest wiele kwiatów i dziękczynne listy.

Na wyspie Luzon na Filipinach, w miejscowości Sagada, martwych ludzi z plemienia Igorot zawieszano w trumnach wysoko na skale, aby tym samym zbliżyli się do nieba. Trumny składano także do jaskiń, gdzie umieszczono je jedna na drugiej. A biedni po prostu kładli zmarłych na krzesłach przymocowanych do skał.

W Indonezji na wyspie Bali byłam świadkiem procesji pogrzebowej, która odbyła się wzdłuż głównych ulic Ubud. Uczestnicy byli ubrani w tradycyjne stroje: kobiety w kolorowe tuniki i mężczyźni w krótkich sarongach owiniętych wokół pasów.
Ciało zmarłego spoczywało na ogromnym białym byku z papieru. Nazywa się to lembu, czyli sarkofag. Ludzie idący za nim nieśli lekkie wieńce ze sztucznych kwiatów, kompozycje liści bananowca, kwiatów i owoców. Procesji towarzyszył gamelani- orkiestra tradycyjnych instrumentów.
Pod koniec ceremonii ciało i wieńce zostały spalone za pomocą dwóch przenośnych palników gazowych. Podczas uroczystości panowała atmosfera festynu, lokalni sprzedawcy oferowali napoje, orzechy i pieczoną kukurydzę.

W Iranie wiele razy widziałam wieże ciszy- rytualne miejsca pochówku zgodnie z obrządkiem zoroasztrianizmu. Jest to jedna z pierwszych religii monoteistycznych, która istniała przed islamem, a teraz prawie zniknęła. Ciała zmarłych składano w pozycji embrionalnej i pozostawiono do rozerwania przez sępy. Zoroastrianie wierzyli, że jest to jedyna metoda pochówku, która nie zbezcześci żadnego z czterech świętych elementów: ziemi, wody, wiatru i ognia.

Cmentarz Recoletta w Buenos Aires w Argentynie z jego monumentalnymi nagrobkami przypomina miniaturowe miasto. Najpopularniejszym miejscem jest grób aktorki i działaczki politycznej Evity Peron, bohaterki musicalu o tej samej nazwie.

Nekropolia Chauchilla w Peru znajduje się u podnóża Andów, w pobliżu miasta Nazca. Tutaj można zobaczyć pięknie zachowane mumie siedzące w grobach. Dzięki suchemu powietrzu pustyni pozostałości są w idealnym stanie. W niektórych przypadkach nawet ubrania, włosy i fragmenty skóry pozostały niezmienione.

Często jestem pytana, dlaczego lubię  chodzić na cmentarze. Faktem jest, że jestem bardzo energiczną osobą i kiedy podróżuję po całym świecie, gdzieś biegam. Ale na cmentarzach istnieje możliwość odpoczynku, zwolnienia tempa i refleksji. Mają niezwykłą atmosferę i najczęściej ciszę. Czas się tam zatrzymuje.

Zobacz galerię zdjęć

Atamanka

Skomentuj [ 0 ]

11:50, 01.11.2019 r.