Często nie potrafimy docenić tego, co mamy. Jako gospodarz gminy, najlepiej wiem, jak wiele mamy w gminie do zrobienia, jakie są oczekiwania mieszkańców – najczęściej uzasadnione, ale też jak nikt wiem ile zostało zrobione w zakresie oświaty.

Kapitalne remonty obiektów, odnowione otoczenie szkół i przedszkoli, dodatkowe wyposażenie - tego wszystkiego często nie dostrzegają nasi mieszkańcy, za to widzą to przybysze.

Kilka tygodni temu dyrektor Szkoły Podstawowej nr 5 rozmawiała z nauczycielem z Łodzi poszukującym pracy, ponieważ ci państwo przeprowadzili się z Łodzi do jednej z podłaskich miejscowości. Pan nauczyciel był zaskoczony stanem obiektu i jego otoczenia. Stwierdził, że takiego obiektu szkolnego, tak dobrze usytuowanego, jeszcze nie widział. Podobna była ocena jednego z mieszkańców nowego osiedla w Warszawie. Rzeczywiście, ciekawe rozwiązania architektoniczne budynku, pływalnia, orlik, siłownia i ogród różany tworzą rzadką i bardzo udaną kompozycję. Przy okazji – co widać – skrajna susza nie służy nieukorzenionym roślinom ogrodu różanego. Mimo podlewania niektóre się nie przyjęły. Koszty nowych nasadzeń oraz podlewania ponosi wykonawca.

Kresy 1939 roku

Dwa numery wstecz w „Panoramie” opisałem jak rodzinie Szurogajłów udało się opuścić kresy wschodnie jesienią 1939 r. Od Pana K. Malinowskiego otrzymałem e-maila: Cieszy mnie, że ktoś w Orchowie pamięta jeszcze o rodzinie Szurogajłów, choć ani ich, ani ich domu już dawno tam nie ma. /.../ Jakub Szurogajło był Polakiem nie Rumunem. Ostatnią informację konsultowałem z krewną Państwa Szurogajłów, ale się nie upieram. Najważniejsze, że J. Szurogajło był niewątpliwie polskim patriotą, którego rok śmierci zaczerpnąłem z grobowca Państwa Szurogajłów, który został wybudowany w latach 60. ubiegłego wieku. Jeszcze jeden szczegół. Pan Jakub został pochowany przy głównej alei. Kiedy wybudowano wspomniany grobowiec, szczątki ekshumowano i przeniesiono do grobowca, a na wolnym miejscu pochowano kolegę ministranta Dariusza Lisieckiego, który zginął w wypadku kolejowym.

A oto druga zapowiedziana 2 miesiące temu opowieść o ucieczce z kresów wschodnich II RP. Kazimierz Strzelczyk z Orchowa był przez wiele lat komendantem posterunków Policji Państwowej na kresach. Ostatnie miejsce to Złote na Wołyniu. Kazimierz i Cecylia Strzelczykowie mieli 2 synów: 4-letniego Januszka i urodzonego w 1939 r. Józia. Po chrzcie Józia w lipcu 1939 r. wobec narastającego za-grożenia Cecylia wraz z maleńkim synkiem pojechała do swoich rodziców na Podkarpacie do Dydni w pow. Krosno. Janusz został z ojcem, któremu dom prowadziła i opiekowała się dzieckiem siostra Janina.

Po wejściu Rosjan Kazimierza aresztowano, a następnie w wyniku interwencji miejscowych zwolniono. Minął jakiś czas i znajomy Ukrainiec uprzedził, iż nadchodzącej nocy komendant zostanie ostatecznie zatrzymany. Kazimierz umówił się z siostrą Janiną w określonym miejscu w lesie (lasy ciągnęły się kilometrami) i tam się skrył. Podczas próby przekroczenia tzw. zielonej granicy zostali zatrzymani przez Rosjan, załadowani do bydlęcego wagonu i wiezieni na wschód.

Kazimierz znał doskonale sowiecki raj, bowiem często uciekinierzy przekraczali granicę. Złapani przez policję lub KOP byli nocą odstawiani na granicę z poleceniem powrotu. To był problem, bowiem wielu odmawiało przekroczenia granicy na powrót, opowiadając o straszliwym głodzie, przypadkach kanibalizmu itp. Dziś wiemy o milionach zagłodzonych ludzi w latach świadomie wywołanego tzw. wielkiego głodu. Oficjalne odstawienie uciekiniera oznaczało natychmiastowe zastrzelenie nieszczęśnika przez służby sowieckie. Należy wyjaśnić, iż polskie służby musiały reagować, bowiem granicę przekraczali często sowieccy szpiedzy i dywersanci.  

Zasobni w taką wiedzę Kazimierz i Janina zdecydowali się raczej ponieść śmierć podczas ucieczki niż biernie poddać się strasznemu losowi. Wraz z 4-letnim Januszkiem uciekli przez dziurę w podłodze wagonu. Na Podkarpacie dotarli przed samymi Bożym Narodzeniem 1939 r. i tam spędzili wojnę. Janina to moja Mama, Kazimierz to jej rodzony brat, a Janusz był moim chrzestnym.

VII Festiwal Róż

Był pod wieloma względami niezwykle udany. Z naszej oferty skorzystało wielu gości z innych miast. Choćby na część konferencyjną przyjechało 20 mieszkańców Wieruszowa. Bardzo, bardzo dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do jego organizacji. Cieszę się, że rosną godni następcy szkółkarzy. Wyróżnia się 17-letni Mateusz Sobieszek, który dokonał krzyżówek i jest zapraszany jako sędzia na międzynarodowe wystawy.

11 lipca 2019 r. 

Gabriel Szkudlarek

Skomentuj [ 0 ]

12:45, 31.07.2019 r.